Etter 17.mai kjem alltid den 18.

roennaugrevheim ♦ 12. mai 2019 ♦ 1 kommentar

Det er ingen ord som er store nok,

som lagar nok lyd,

eller som uttrykker nok smerte.

Det er ikkje råd å finna dei orda,

dei som eg leiter etter.

Kvar dag leitar eg, 

uten å finne.

Stundom tenker eg at det kanskje ville vore lettare , –

om eg klarte finna desse orda,

dei som eg trur er dei rette, 

men eg er slett ikkje sikker.

Ein, to, tre,-

Fyrste veg til høgre,

dump… så er det slutt.

Heilt mørkt,- og heilt slutt.

Kjære vesle jenta mi.

Det er snart årsdagen, då livet ditt brått og brutalt blei teke i frå deg, og du i frå meg.

Eg var der;

likevel veit eg ikkje kva som hende. 

Det maktar ikkje tankane mine å henta fram.

Eg veit berre det nokon har fortalt meg ,- i ettertid.

Men eg hugsar alt det vonde etterpå. 

Alle lukter, 

lyder, 

maktesløyse, 

tårer, 

og alle dei som sa dei visste korleis det var å mista eit barn. 

Korleis vågde dei? 

Korleis kunne dei?

For kva visste vel dei?

Fortsatt leiter eg etter orda.

Dei eg treng for å skjønne,-

at det var slik det skulle bli.