Modus grått
Eg skulle ynskja eg var ein robot.
Ei kjenslelaus maskin,
Med knappar eg kunne trykka på.
Ein svart knapp, og ein kvit og så absolutt ein som kunne setta meg i modus grå!
Kven er eg,
Som skriv dette.
Eg er 59 år gammal.
Kone med grått hår som eg har farga brunt.
Fargar fordi eg ikkje vil sjå ut som eg er 59 år gammal, snart 60.
Ikkje fordi eg ikkje vil være gammal, men fordi kjenslene mine så ofte berre er som dei du finn hos eit barn, eller ein tenåring, eller ein ung vaksen.
Likevel lyg ikkje etterveksten.
Han sei eg har levd lenge. Lenge nok til å sei at eg er 59 og snart blir 60.
Ansiktet mitt er stripete.
Rynkene er også bevis.
Bevis på at åra har gått.
Er det nokon som ynskjer vite kven eg er? Og er det nokon eg kan våge fortelje, eller vise, kven eg er?
«Du forstår, ein treng være litt opplagt for å ta kontakt med deg!
Du forstår sant?»
Jaudå, eg forsto , og eg gret.
Gret heilt utan tårer, fordi eg ikkje kunne vise kjensler.
Kjenslene kjem om natta.
Når søvnen er fråverande, då tek lett kjenslene over.
Dei kjenslene eg ikkje vågar å vise til andre, fordi eg ikkje veit om dei er opplagte nok, eller førebudd, eller mest av alt, ynskjer vite kven eg er.
Forresten, eg har slutta å farga håret. Gidd ikkje meir, fordi etterveksten blir kvitare og kvitare.
No er det berre kvitt,
eller grått om du vil.
Bak fasaden - Rønnaug 