Eg veit ikkje kva eg skal seia…

roennaugrevheim ♦ 7. november 2014 ♦ 7 kommentarer

Eg skriv lite for tida.

Orda er der nok, men eg vil ikkje bruka dei.

Vågar ikkje,- fordi  dei trugar meg.

Dei gode orda, og dei som ikkje er så gode.

Eg skulle så inderleg ynskje at eg kunne skrive om kjekke turar og gode samtalar. Fine blomar og høge fjelltoppar. Dei gode stundene, som også er der,- men som  korkje tek eller får stor nok plass.

Det er så vanskeleg å gje det gode plass når så mykje ilt står i vegen.

Selvfølgelig kunne eg gjort det,- late som .

Nett det har eg veldig god trening i å gjera,- late som om…

det er berre det at eg blir så sliten. Då er det betre å gøyma seg…

Eg vil ikkje bruke dei orda som fortel korleis eg eigentleg har det.

Fordi eg skammar meg over at det er slik det er, og fordi eg vil stola på at det eg deler vert møtt med klokskap og varsemd. Eg treng det, fordi eigeverdet mitt er så skada.

Det kan kjennast godt, å få hjelp hos dei som veit mykje,-  til å skjøna at skamma og sjølvforakta også er ei skjerming. Ei skjerming eg treng ,- også frå det eg gjerne fryktar for aller mest.

Skjerming for minna som er der og riv i kvar einaste liten muskelfiber. Ikkje heile tida,- men stundom føles det slik likevel. Det vert gjerne slik når ein går i terapi.

Eg set opp denne skjerminga no eg,  for kva som kan koma til å skje dersom eg syner korleis livet mitt faktisk har vorte fordi eg må bæra på så alt for tunge bører.

Kven ville då væra der?

For meg?

Med meg?

På veg opp eller ned? kven kan hjelpa med å dra?