JO FORTERE JEG GÅR, JO MINDRE ER JEG

roennaugrevheim ♦ 20. januar 2014 ♦ 4 kommentarer

For ikkje så alt for langt  tilbake i tid, så var eg storforbrukar av gule lappar. Desse ”post’it” lappane. Eg hadde og ein grådig stor og feit ”filofax”, der eg hadde rikeleg med ”notat”sider, i tillegg til dagsplanar, vekeplanar og årsplanar.

No har eg ingenting.  Eller ,- det er ikkje heilt sant. Eg har telefonen min som eg brukar til å legge inn ting eg treng hugse på.

Han har veldig god plass på kalenderen denne telefonen min. Det kan være fordi det er stort minne på slike smarte telefonar, men det kan også være fordi eg ikkje treng hugse på så veldig mykje. Ikkje slik livet mitt er no.

Eg  har tenkt ein del på dette i det siste. Tenkt på kor radikale endringar det har vorte i livet mitt dei siste åra. Kvardagslivet mitt.

Korleis den travle kvardagen, der det viktige var å komme fort fram sto fremst i rekkja. Klare mest mogleg på jobb. Lage den beste middagen. Ha dei kjekkaste besøka. Lese dei tjukkaste bøkene og springe dei fortaste turane. Gå på teater, ete ute, være mor, bestemor, kone, vaskehjelp, støttekontakt og dotter. Alt dette fordi eg ikkje ville at nokon skulle sjå meg , trudde eg den gong. Eller,- var det kan hende slik at eg eigentleg ville bli sett då og? Eg visste berre ikkje kva det var eg ville at dei andre skulle sjå. Eg trur eigentleg det er slik det var.

No gjer eg ingenting. Jau, litt gjer eg no og. Skjerp deg litt kjerring, sei eg litt blygt til meg sjølv no. Eg er hos behandlaren min ein time i veka og hos den psykomotoriske fysioterapeuten ein gong i veka. Eg kan love dykk alle at det er ein stor jobb. Så prøve bautaen min og eg å gå nokre turer. Det har vore greit nok å få til no sidan nyttår og mørketida som kjærkommen, fordi mørket kjem tidleg. Det blir vansklegare framover våren, fordi kveldane er i ferd med å bli lysare. Eg likar best gå ut når eg slepp treffe på nokon.

Det er berre derfor.

Lysare dagar ser eg fram mot.

Så høyrde eg noko på TV her om dagen. Eg hugsar ikkje kva program,- men det var intervju med ein forfattar som heite Kjersti Annesdatter Skomvold og skodespelar Anne Marit Jacobsen.

JO FORTERE JEG GÅR, JO MINDRE ER JEG, heiter denne boka

av Kjersti Annesdatter Skomsvold som dei snakka om i dette programmet.

Då eg høyrde tittelen tenkte eg , ja- det er slik det er. Eg kan klare å ana noko lite no, av alt eg har forsømd, eller mista for den saks skuld, med all travelheita mi. Alt som skal gjerast no, sånn like før tankerekkja faktisk er ferdig. Berre nett slik at eg er eit hestehovud før det som måtte koma, i tilfelle det kom…eller kjem kanhende.

Men berre noko lite, heldigvis. Meir ville vorte for overveldande trur eg.

Eg har ikkje lese Skomvold si bok. Ikkje enno. Berre eg finn ro nok til å lese litt så skal eg det. Eg kunne også svært gjerne tenkt meg å sjå Anne Marit Jacobsen i rolla som Mathea Martinsen, som er den tilårskomne enka denne romanen handlar om. Denne Mathea som er enke etter ein travel arbeidar som jobba alle sine dagar hos statistisk sentralbyrå. Medan han var på arbeid sat Mathea heime å strikka øyrevarmarar.

Dette er ein roman som beskriv ei modig einsend, les eg ein stad. Om redeselen for å bli sett og for å ikkje bli sett. Ei bok om Mathea sitt nådelause blikk retta mot seg sjølv og livet ho lever.

Mathea våger å møte seg sjølv på trass av at ho ikkje strekk til, vert det beskreve.

Det er noko med denne Mathea. Eg kan kjenne det, sjølv om eg ikkje kjenner ho. Einsemda. Om å bli sett , eller ikkje sett. Ambivalensen og denne intense indre krigen.

Og medan eg ventar på at eg treng “post-it” lappar og “Filofax”, så går strikkepinnane mine seg varme på votter og huer.

Iallefall det.